Кария туралы шыгарма

+ 0 -

Brute

02 сент. 2013 г., 4:07:48 (10 лет назад)

Біздің қазақтың бұрынғы тарихында қарттар үйі деген болып па еді? Баласына барын, немересіне жанын берген, қариясын қаңғытпаған ұлт едік қой. Қазір ше? Қоғамы құбылып тұрған мына қат-қабат заманда әке-шешенің қадір-қасиеті жоғалып бара жатқандай…
   Біз қайда барамыз… Қоғамның қатігезденгені ме, өскелең ұрпақтың ата-анасынан бас тартуға қалайша ғана дәті барады? Осы орайда Семей қаласындағы қарттар мен мүгедектер үйі туралы бірауыз сөз айтқым келеді. Талай қарттың тұрақты мекеніне айналған мекеме бүгінде 210 адамға лайықтандырылған. Масқара болғанда мұндағылардың 40 пайыздан астамы – қазақ қариялары. Жәутеңдеген көздерінде әлдебір мұң, үмітсіздік. Осында өмір кешкен қанша адам болса, сонша қилы-қилы тағдыр.

   Бұл үйдің тұрғындарына жасалып жатқан күтім жағында мін жоқ. Таза ауа, таза төсек, бес мезгіл тамақ, бір сөзбен айтқанда, бейқам өмір. Денсаулығына алаң болған медбике, бірін-бірі түсініп, шүйірлесетін замандастар да бар. Алайда, қамшының сабындай қысқа ғана ғұмырда мұны нағыз бақыт деуге тұра ма?! Мұндағылардың көбінің жанары тайып, құлағы естімейтіндер болса, жүрек талмасы, қан тамыры аурулары, жаман аурудан көз жұматындары қаншама. Осылайша, «бір аяғы жерде, бір аяғы көрде» күйін кешкен қариялар барар жер, басар таулары қалмай осында келеді, дегенмен жалғыздықтың шырмауынан құтылады бұл мекенде.