ислам дәуіріндегі әдебиет

кезіндегі қазақ әдебиеті 2)Ахмер Байтұрсынов 3) Сұлтанмахмұт Торайғыров

СӨЗ ҚАДІРІ
Өте ертеде бір қадірлі шешен қария келте дүниеден көз жұмарында қасына ұлын шақырып алып:- Балам, мен ұзамай дүние саламын. Әкем қазына қалдырмады деп қамықпа. Ел ішінде қалдырып бара жатқан асыл мұрам бар. Соны іздеп тап, қадірле, қастерле, - дейді. Мұны естіген бала әке мұрасын іздеймін деп табанынан таусылып, ел кезеді, таба алмайды. Ойы он саққа кеткен бала бір күні ел ішіндегі абзал қарияға келеді.- Әкеңнің сөзі рас, балам. Оның саған қалдырған мұрасы – тіл. Ол шешен адам еді ғой... Бәріміз сөйлеуді сенің әкеңнен үйрендік. Тілден қымбат қазына жоқ, - деп аталы сөздің шешуін айтыпты.

соғумен әуре болды.Бір кезде қатты тебілген доп қораның ішіндегі шошалаға кіріп кетті.Мереке шошаланың есігін ашып ішке енді де,добын іздей бастады.Қара көлеңкеде әр нәрсені қармалап жүріп,әрең дегенде тауып алды да,сыртқа беттеді.Сол кезде жерде тұрған тостағанды байқамай ақтарып алды.Оның іші толы қаймақ екен.Қаймақ жарқырап еденде жайылды.Мереке: <Анама не деймін?!> - деп отыра кетті.Дүйсен:
-Қорықпа, <қаймақты мысық тогіп кетіпті> дейміз, - деп өтірік айтуға ұйғарды.
-Мен өтірік айтпаймын, <байқаусызда тогіп алдым> деп, болған шындықты айтамын,анам ұрыспайды, - деді Мереке.

1)Мереке мен Дүйсен не істеді
2)Бұл жағдайда кім дұрыс іс жасады
3)Адамның өтірік айтуға мәжбур болатын кездері бола ма
4)Неге біз өтірікшілерден қорқамыз
можете вопросы перевести и ответы к ним на русском и наказахском